Korleis forholde seg til pappa? Kutte kontakten?

[AnonymBruker]

Blackbird, eg trur du har forstått meg og situasjonen veldig godt. Klart eg er glad i han! Men eg kjenner eg går veldig på tåhev og klarer ikkje slappe av rundt han i lang tid etter alt dramaet. Veit ikkje om eg klarer å kutte han heilt ut endå. Trur det kan vere lurt å begrense kontakten slik du og fleire andre her skriv

I dag fekk eg faktisk ei ny melding som starta med "Hei! Eg beklager at eg har gjort det slik at du vart lei deg. Det var ikkje meininga og er aldri meininga. Det trur eg du veit. Men, eg har mine dårlige dagar eg også. [...] Som far synes eg det er tungt når det er konflikter. Det er ikkje bra hverken for deg eller meg. Og, som sagt tidlegare, eg gjør så godt eg kan. [...] Vær så snill å prøv å kvitte deg med bitterhet og sinne. Det fører ikkje til noko godt for nokon av oss. Sjå på dette som ei utstrakt hand. Glad i deg. Klem frå pappa"

Første unnskyldning han nokon gang har lirka av seg! Faktisk litt overraska! Eg veit jo at han er glad i meg, men han kan vere så vanskelig å forhalde seg til. Med ein gang eg er ueinig med han eller ikkje hoppar når han seier hopp, så blir han sint og vanskelig. Han tåler det dårlig.

Eg kjenner at eg ikkje orkar svare no, kanskje ikkje i dag heller. Eg må begynne å sette grenser og bestemme sjølv. Eg har alltid sett på meg sjølv som sjølvstendig og sterk, men han har plagsomt mykje kontroll likevel. Eg er vaksen no.

TS

Anonymous poster hash: 480c4...9eb

[AnonymBruker]

Han prøver jo å rekke ut en hand. Jeg får inntrykk av at han er glad i deg og redd for å miste kontakten. Jeg ville ikke brutt med han ut fra det du skriver her. Det tror jeg kan bli veldig vondt for dere begge. Kanskje du ser annereldes på dette om noen år. De tekstmeldingene ser ikke ut til å komme fra noen "psykopat". Heller en far som er glad i datteren sin, men som kanskje av og til viser det på feil måte.

Du kan likevel rive deg løs og ta kontroll over eget liv og dine egne avgjørelser. Men det betyr ikke at du må kutte kontakten. Hvordan vil det føles når han blir eldre.

Og jeg har selv en far der det er brudd mellom oss. Han har aldri steukket ut en hånd og beklaget, slik din far gjør. Han er en virkelig hard person, som skal ha alt på sine premisser, koste hva det koste vil. Han taklet ikke at jeg løsrivde meg. Men likevel er et brudd veldog smertefullt. Ofte blir det da brudd med andre familiemedlemmer, fordi de kan ta parti.

Anonymous poster hash: b5f27...3f0

[FriCol]

Faren din høres ut som han er veldig lik søsteren min. Vi har ikke kontakt med hverandre. Det er trist og vondt, og jeg tenker på det hver eneste dag, men det er faktisk bedre enn å holde kontakten og hele tiden måtte gå på tå hev for å ikke gjøre henne sint eller såra for noe(hun tolker gjerne alt på verst tenkelige måte). Jeg ble helt tappet for energi av forholdet til søsteren min da hun bare krevde og krevde, og det var det ikke verdt.

Lykke til i hvert fall, jeg vet at det er vanskelig

[Cec-]

Føler med deg (uten å ha vært i helt samme situasjonen selv, kun noe lignende).

Håper du tar det rette valget for deg selv.

[Vill]

..

Endret 4. november 2014 av Vill

[AnonymBruker]

Takk alle sammen! Nei, han er nok ingen psykopat, men han har mange slike trekk av og til. Sosiopatiske, narsissistiske.. Eg veit han er glad i meg, og eg veit han ikkje vil miste kontakten. Det kan kanskje virke som noko endelig har gått innpå han? Kanskje han endelig skjønner litt av mitt syn på ting?

Eg klarer nok ikkje å kutte han heilt ut. Ikkje endå. Trur ikkje eg vil det nett no. Men eg orker ikkje snakke med han endå heller. Så det blir nok å begrense kontakten slik at eg er komfortabel.

Eg må nok bare ta ting etter kvart. Usikker på korleis eg skal klare å slappe av rundt han og ikkje bare vere redd for å bli såra igjen..

TS

Anonymous poster hash: 480c4...9eb