Partner som er fjellklatrer

[Gjest Gjest_Viking_*]

Heisann!

Er helt ny paa dette forumet (beklager at laptop'en min ikke har ae, oe og aa, lol).

Jeg har verdens herligste samboer, er veldig glade i hverandre og oensker ikke annet enn aa faa gamle sammen mens vi diskuterer stroemregninga..... Vi begge elsker trening og friluftsliv, det var slik vi traff hverandre, og jeg hadde aldri trodd at ting kunne foeles saa "right"

Men, han elsker fjell, og har naa meldt seg paa en ekspedisjon til Nepal/Himalaya til hoesten. Dette er en droem som han har hatt siden han var gutt, og baade faren (som dessverre gikk bort pga. ALS for tre aar siden) og soesteren har vaert fjellklatrere de ogsaa. Aa faa klatre blant verdens hoeyeste har vaert det store lenge foer han moette meg, men jeg takler ikke dette i det hele tatt.

Vi snakker mye om det, men bare han nevner at utstyr maa bestilles el han snakker med noen om ekspedisjonen, saa klarer jeg ikke aa vaere normal. Taarene stroemmer naa, og jeg foeler at livet mitt tar slutt i september/november.....angsten om hva som kan skje med ham der borte kveler meg fordi han er alt jeg har droemt om, og vi har det saa bra sammen. Ting blir bare helt sort, toer ikke aa planlegge noe i det hele tatt, ting bare stopper helt opp. Han blir lei seg naar han ser hvor lei seg jeg blir, og selv om vi snakker godt sammen saa blir det bare bedre helt til jeg ikke klarer aa fornekte at han fortsatt planlegger aa dra. Han har sagt at hvis jeg absolutt ikke klarer dette, saa kommer han ikke til aa dra. Men hva vil dette gjoere med vaart forhold, og jeg vet hvor mye vi begge hater aa vaere "stuck" i en storby (pga mine studier og hans jobb) hvis jeg nekter ham det? Aa stille t ultimatum tror jeg aldri har vaert et positivt skritt i et forhold, men jeg vil jo aldri tilgi meg selv hvis noe faktisk skjer der.

Jeg har ikke moett noen som er mer opptatt av sikkerhet og han dobbeltsjekker alltid alt, jeg stoler 200% paa ham, men Mother Nature kan man aldri stole paa..... Det faktum at soesteren mistet kjaeresten i en klatreulykke for noen aar siden preger han fortsatt, saa han er veldig klar over farene, hver dag. Likevel saa virker det som om det er noe ved aa gjoere slikt som han foeler definerer hvem og hva han er, og det respekterer jeg. Jeg vil saa gjerne stoette ham, for dette er ikke noe han tar lett paa heller.

Hva svarten skal jeg gjoere? For foerste gang i mitt liv saa maa jeg ty til hjelp, siden jeg foeler dette gjoer meg til an blanding av deprimert, usikker og hjelpesloes. Har bedt om hjelp via universitet, siden dette kommer til aa paavirke mine studier til hoesten. Resept paa SSRI ligger der, har ikke roert den foreloepig.

Hadde vaert saa godt aa komme i kontakt med noen som vet hvordan denne frykten foeles, og hva som hjelper/hjalp dem. Jeg vet saa inderlig godt at livet ikke har noen garantier (med onkel, far og soester diagnostisert med MS saa taes ingenting for gitt), men raad hadde jeg mottatt med ydmyk takk.

[Gjest Tigress]

Snakk med han om det. Spør om det du fryktar mest - skred, kulde, høgdesjuke. Det går som oftast bra. Dei norske ekspedisjonane har godt rykte, dei har ofte ikkje så store krav til å kome opp som mange utenlandske, dei fleste sponsorar etc er inneforstått med at dei ikkje kan reikne med vellukka toppstøt o.l.

Du kan sende ein pm til meg om du vil, eg har litt erfaring både med å sitje heime med gode vener i Himalaya, og med å klatre høgt.

[Gjest Gjest_Viking_*]

Takk for svar

Naa er han brite (vi bor i UK), saa ekspedisjonen er i regi av en engelsk organisasjon, men de baade ser og hoeres veldig profesjonelle ut (turen skal bl.a ogsaa brukes til aa forske paa hoeydesyke og akklimatisering). Medlemmene av ekspedisjonen kan velge om de i tillegg vil proeve aa ta seg opp paa noen topper, og det er dette min samboer er mest gira paa.

Vi snakket om ting senest i gaar kveld, og han har full forstaaelse for at jeg er livredd, han tenker selv mye paa farene ved det hele, men det "roer" meg ikke slik jeg skulle oenske. Har vel litt med at alt er jeg droemmer om er med ham ved siden av meg, og jeg foeler at det blir meg som maa "betale prisen" hvis noe skulle skje. Vet at det er superteit aa tenke saann, men denne situasjonen kaster alt det rasjonelle i meg ut og vekk!

Interessant at du selv har klatret selv (og tilfeldig nok saa er kaller min samboer meg for sin "Tigress" ), vil gjerne hoere fra en som har been there, done that mer enn jeg klarer (synes litt klatring er goey, men blir kylling naar forholdene blir veldig eksponerte). Kanskje kjenner du noen som ogsaa vet hvordan dette foeles? Gjerne send PM, men hur gjoeres det? Har ikke registrert meg enda, skal faa gjort det

Igjen, tusen takk

[Gjest Tigress]

Ok, det du seier no er veldig betryggande, britane har masse erfaring med høgdeklatring og er kjent for å vere knallharde og veldig dyktige. Slik du legg det fram no ville eg nesten ikkje vore redd, berre misunneleg.

Viss dei skal drive forskning på høgdesjuke og akklimatisering kan du vere ganske viss på at dei blir helde i ABC (Advanced Base Camp) viss dei er sjuke. Det er stort sett høgdesjuke som knekk folk i slik type klatring, men mest fordi høgdesjuke har ein tendens til å fucke vetet litt, slik at dei kan presse seg meir enn det som er vettugt. Det er slik dei døyr, for å seie det slik. Viss eg var deg ville eg sett meg inn i noko av den litteraturen som finnast om Himalayaklatring, blant anna har Stein P. Aasheim (og Jon Gangdal?) skrive ei bok som handlar om den 1996-eksepedisjonen til Everest, dei var jo med på den skrekkelege natta då det omkom ein masse folk på Second Step (trur eg det var). Då vil du vere betre rusta til å stille relevante spørsmål. Eg ville kan hende presse fram eit svar om når på døgeret han vil sette kritisk snupunkt, og kva han vil gjere om han er 100m frå toppen på det punktet. Det vil gje deg eit visst inntrykk av kva haldningar han har til dette med å nå toppen.

Likevel er det ikkje til å kome i frå at det er risikabelt å klatre høgt. I Himalaya har mange av dei høgste fjella nærmast eit eiga værsystem, og det er ein kjend sak at det alltid er storm på Everest t.d. om ettermiddagen. Er du på toppen av Everest klokka 14 har du sjans til å klare deg, er du der klokka 17...

Det er inga tvil om at det er du som ber byrden om noko skjer, og de bør vere samde om at det er bra. Eg kan seie at viss nokon hadde stoppa meg frå å gå ein 8000-meter til dømes, ja då hadde eg hata personen resten av livet. Så viktig er det faktisk.

Når det er sagt, så er risiko eit stort tema i førebuingane til ein slik tur. Dumskap er ikkje eit hedersteikn i miljøet, og å daue på veg til toppen er dumskap, då har ein vurdert feil. Eg trur ein forskningstur på denne måten vil vere veldig tryggleiksorientert, og det er godt for deg. Viss dei tek med seg forskningsutstyr for å få sponsorar derimot...

Registrer deg, gå attende i denne tråden, og klikk på namnet mitt. Då får du valet å sende meg ein PM, så skal eg svare så godt eg kan. Viss du treng/vil det skal eg stå til disposisjon både fram til dei reisar og medan dei er borte. Viss du vil at eg skal skrive på engelsk så du kan vise det til gubben, eller du treng vokabularet på engelsk, så gjer eg det. Eg har full forståing for de båe.

Endret 22. mai 2008 av Tigress

[Viking2]

Tusen takk for innspill og veldig gode svar. Setter kjempepris paa det (og saa godt aa nynorsk igjen, maa faa frisket opp min egen dialekt!). Eg har no faatt registrert meg, og har proved aa sende deg melding, men eg veit ikkje heilt om det har funka som det skal. Eg faar heller ikkje til aa sende ei PM, saa derfor maa eg svara her inntil vidare. Du kan jo proeve aa sende meg ei medlding, kanskje ting blir aktivert daa?

Ja, eg tvilar eigentlig ikkje paa at det er en velorganisert ekspedisjon som saadan. Dei medlemmane som er ansvarlege for forskningsbiten har som maal aa publisere resultatane som ein eller fleire vitenskapelege artiklar (kjem an paa kor vellykka testane etc. er). Min samboer er ikkje primaert med pga dette, men for turen i seg sjoelve. Han har klatra Mont Blanc to gonger (og andre "mindre" toppar i Alpane), samt gjort ein del i dei skotske fjella. Han er sjoelv utdanna lege, saa han er veldig klar over farane ved aa gjere noko slikt. Eg har lest eit par boeker om ekstreme klatreturar ("Epic" heit den eine, var ei samling av historiar, skreven av mange av dei store innen sporten, som fortalde om sine opplevelsar), og dei skremte vettet av meg! Men Stein P. Aashem har eg stor respekt for, skal sjaa om eg kan faa tak i hass bok.

Hoegdesjuke er noko som eg tenker masse paa ja, at han, og dei andre, hvis dei kommer seg saa langt, ikkje tenkjer klart lengre, og tar feil valg. Har jo hoeyrd om "summit fever" og korleis dei mest fornuftige og rolige berre vil ein ting, og det er opp..... men det som eg fryktar mest er snjoskred, isbre (crevasses - veit ikkje heilt kva det norske ordet er), storm og at utstyret skal svikte. Eg veit at dei maa binde seg sammen med tau for aa klatre ei av toppane, men da er det jo fare for aa bli "dratt med" hvis ein sklir, er det ikkje det?

No blei det mykkje info pa ein gong, men eg er saa veldig takknemsam for at du er villig til aa lese dette.

Enno saa klarar eg ikkje heilt aa sjaa kor viktig der er for nokon aa faa den sjansen til aa klatre noko saa hoegt, men utifraa ditt utsagn ogsaa (med aa bli "nekta" aa proeve seg paa 7000-8000 m) saa er det tydeleg at det betyr mykkje. Har du klatra utanfor Noreg sjoelv? Du skreiv at du hadde venner som har vaert i Himalaya, veit du korleis deira partnere/familie, evt di eiga familie, taklar risikoen og at "no news is the worst news in mountaineering"?

Igjen, eg er ydmyk og set veldig pris paa at du hjelper meg med dette.

Klem fra Viking

[Gjest Tigress]

Fekk du PM'en min? Eg har fått to PMer av de, ein frå Viking1 og ein frå Viking2. Skal eg prøve å sende ein til?

Glad du skreiv her, eg har lurt på kva som skjedde etter at eg sendte ein PM til deg!