Fem bilete, eit par mailar og ei hyggjeleg telefonsamtale var alt eg hadde fått då eg takka ja til å flytte inn hjå Silje. Trass i alle åtvaringar fekk den kjekke stemma frå Sykkylven meg til å ta sjansen på ei usett leilegheit. Og det er eg glad for!

For det første er Silje her. Ho er snill og fornuftig og praten flyt lett over vafler og kaffi og smoothie, vegetarlasagne og raudvin, lapskaus og bykart. Vi har allereie rukke å treffe vener over ein halvliter og eg fekk pakke vekk Thomas-sakn for ei stund. Kan nesten ikkje forstå at eg har vore så heldig.

Dessutan er leilegheita nesten meir enn eg kunne drømt om, og i alle fall meir enn eg hadde våga å håpe på. Silje har innreia med diverse loppisfunn og arvegods og litt nytt, til ein miks som eg allereie er blitt glad i. Rommet mitt har ein fin skatt av eit nattbord ved sidan av syskrinet og no er skrapekartet på veggen. I stålampa heng tante-pippipar og kikar på postkort frå London og Paris. Det einaste som manglar er igrunn den godaste eg veit, men han er langt, langt vekke...