Blir emosjonell av 80-talls-filmer og musikk

[AnonymBruker]

Selv om jeg er født midt på 80-tallet, husker ganske lite av det selv og slett ikke har noe inntrykk av hvordan ting var på den tiden, så tar jeg meg i å bli emosjonell når jeg ser på filmer fra 80-tallet eller hører på musikk. Det er et eller annet som rører ved meg når jeg tenker på den tiden.

 

Det er bare et eller annet veldig sjarmerende med dette tiåret. Det var kanskje da folk var lykkeligst, med tanke på økonomi, samtidig som teknologien enda ikke hadde tatt knekken på oss.

 

Er dere som husker 80-tallet enig i det? Var det noe spesielt med dette tiåret?

Anonymous poster hash: fbd63...fa3

[Illuminatum]

 

Selv om jeg er født midt på 80-tallet, husker ganske lite av det selv og slett ikke har noe inntrykk av hvordan ting var på den tiden, så tar jeg meg i å bli emosjonell når jeg ser på filmer fra 80-tallet eller hører på musikk. Det er et eller annet som rører ved meg når jeg tenker på den tiden.

 

Det er bare et eller annet veldig sjarmerende med dette tiåret. Det var kanskje da folk var lykkeligst, med tanke på økonomi, samtidig som teknologien enda ikke hadde tatt knekken på oss.

 

Er dere som husker 80-tallet enig i det? Var det noe spesielt med dette tiåret?

Anonymous poster hash: fbd63...fa3

 

 

Er født i -65. Det var i alle fall morsomt å være tenåring og ung voksen på 80 tallet.

[Tabris]

Jeg er født i -77, så har mange minner fra 80-tallet. Jeg blir utrolig emosjonell og nostalgisk av filmer, sanger og musikkvideoer fra det tiåret.

[Gjest Hofmann]

Eg var så liten på 80-talet, så dei fleste minna mine startar frå 90-talet. Men allikevel tenkjer eg på 80-talet som ei tid der folk ikkje hadde dei same konsentrasjonsvanskane som teknologisamfunnet fører med seg, ei tid der multimedia var til stade, men ikkje så tilgjengeleg som i dag. Spesielt arkade-kulturen frå 80-talet tykkjer eg er fascinerande (som beskreve i t.d. filmen King of Kong).

 

Det var også ei tid der folk ikkje var så kvalmande HMS-orienterte heile tida, og kor dei yngre generasjonane fortsatt kunne dette med å sjokkere dei eldre generasjonane. Dagens ungdomar er derimot så pinleg streite og konforme at ein nærmast må kjeppjage dei ut av døra for at dei skal finne på ugang, og opponere mot noko som helst. Noko er ikkje som det skal vere når dei eldre ristar på hovudet over kva for nokre brillejesusar dei yngre er. Det skal vere motsatt. Men nok om det.

 

Ellers tenkjer eg på 80-talet som ei tid då det var kult å vere kul, sjølv når ein fann heilt åpenbart ubehagelege måtar å være kul på. Vatnseng er eit døme på det; Sjølv om ein fikk dritvondt i ryggjen av vatnseng, og alle visste det, var det fortsatt tingen å ha. Fordi det var kult. Eit anna døme er overdrevne panneluggar, som ein då måtte blåse vekk frå auga. Men ein måtte allikevel ha det, for det var kult med lang pannelugg, og det var også kult å blåse den vekk frå auga. Eit tredje døme er solbriller innendørs. Sjølv om folk snubla rundt, og slo kneskålene sine ut av ledd, var det fortsatt tingen å gjere.

 

Så kom 90-talet då, og alt forandra seg. No var det plutseleg om å gjere å være kul på meir subtile måtar, og då helst utan å demonstrere for omverda at ein var klar over sjølv kor kul ein var. No gjaldt det å vere stillferdig, sjenert og helst litt mentalt plaga. Då var ein kul på 90-talet. Mange frå 80-talet gjekk til grunne under de nye sosiale normane, og fekk aldri pult igjen. I tillegg kom Nirvana og "grungen", og satte ein effektiv stoppar for rockedraumen til alle som hadde lert seg å spele fort på gitar i løpet av 80-talet. Eg kjenner ein som fortsatt den dag i dag er blodig bitter over dette.

 

Forresten masse fine bilete frå 80-talet her:

 

Endret 2. juli 2015 av Veslefrikk

[Jobbermedbarn]

Var ungdom på 80-tallet, herlige minner! Filmene, musikken, motene

Endret 4. juli 2015 av Jobbermedbarn