Korleis forholde seg til pappa? Kutte kontakten?

[AnonymBruker]

Hei! Eg treng KG-hjelp! Kom med all erfaring og gode råd! Vil først seie at det handlar ikkje om seksuelt misbruk, han er ikkje alkoholiker, han har ikkje vore voldelig mot meg (kanskje mot min bror), men han sårer og skuffer meg gang på gang. Han har heilt uforståelig oppførsel. Uakseptabelt! Det nytter ikkje å prate med han. Det har eg prøvd utallige ganger. Så kva skal eg då gjere? Korleis handterer eg ein far med psykopatiske trekk? Kva erfaringar har KG når det kjem til å kutte kontakt med foreldre eller andre familiemedlemmer?

Her kjem litt meir utfyllande informasjon om pappa og vårt forhold. Men dette MÅ ikkje lesast for å svare på nokre av spørsmåla over. Beklager lengda!

Det er egentlig ein lang historie, men for å oppsummere så godt eg kan så har han nok ein form for dissosiativ personlighetsforstyrrelse. Kan iallefall ikkje vere langt ifra. Han har ikkje fått diagnose så vidt eg veit, men han er langt ifra normal. Det får bror min, eg, mamma og andre rundt merke. Han mangler empati, innrømmer aldri feil, utad er han sjarmerande og flink til å prate for seg, narsissistisk, egoistisk, har aldri sagt unnskyld for noko, han er impulsiv, kort temperament, manipulerande, beregnande.. Eg veit han har gått på angstdempande medisin. Har kommen over tablettene i medisinskapet. Utad virker han sikkert vellukka og perfekt. Han er veldig opptatt av fasaden.

Eg var alltid pappajente, og han var min helt. Eg var eit englebarn, så eg gav sjelden pappa grunn til å kjefte på meg. Mitt syn på pappa endra seg då eg vart eldre. Plutselig såg eg han for den han er. Glansbildet falma fort. Det har vore fleire hendingar, ting han har sagt og gjort, som gjorde at eg til slutt flytta ut.
Foreldrene mine er heldigvis skilt. Han tråkka mamma ned til ho var bare eit skall igjen. Eg flytta til mamma, og måtte rett og slett ha pause frå pappa. Eg gjekk til psykolog av andre grunner, og fekk då hjelp til å handtere pappa også. Eg måtte si til han at eg trengte fred, og eg skulle si ifra når eg var klar for kontakt igjen. Han takla selfølgelig ikkje dette. Eg kan forstå at det var vanskelig for han, men han respekterte ikkje mine grenser.
Ting gjekk seg til, og eg klarte å ha kontakt med han igjen. Eg prøvde å prate med han om det som plaga meg. Han sa bare "Hæ? Sa eg/gjorde eg det? Neeei, det kan eg ikkje ha gjort. Det kan ikkje eg huske. Men vi er vel ferdig med det no". Så var han ferdig med det. Ingen unnkyldning. Det har eg aldri fått. Uansett kor mange ganger eg har bedt om det. Eg følte likevel han skjerpa seg litt, men eg venta bare på at han skulle si noko gale igjen.

Eg er no i begynnelsen av tjueåra, har hatt samboer i fleire år, og er flytta ein time unna. Det var veldig godt å få avstand! Dei siste åra har det vore småting med pappa heile tida, men no har det altså skjedd igjen. Og i dag var det ingen liten ting. Han sa og gjorde ting i dag eit normalt menneske ikkje ville gjøre. Aller minst mot sitt eget barn. Han er smålig, gjerrig, sjalu, egosentrisk...

Kva skal eg gjere? Eg har ikkje orka å snakke meir med han i kveld. Han har sjølvsagt prøvd å ringe og sende melding. Av erfaring veit eg jo at det ikkje nyttar å snakke med han. Han har vel forsvarstalen klar, og det er vel eg som er problemet. Han mangler jo totalt sjølvinnsikt og audmjukheit.

Eg tenker også på når eg får barn. Vil eg at barna mine skal utsetjast for den mannen, eller vil eg kutte kontakten. Eg vil jo ikkje at barna mine skal vekse opp med familefeide, men kanskje det er betre enn alternativet?

Forstår at det er vanskelig å gjøre seg opp ein meining om eg er urimelig eller ikkje når eg ikkje tok med konkrete eksempel. Eg er redd det blir veldig lett gjenkjenneleg om eg tar med for mykje detaljar. Det eg gjerne vil ha er råd på korleis handtere ekstremt vanskelige foreldre, og erfaringar frå dei som har valgt å kutte kontakt for ein periode eller permanent.

Anonymous poster hash: 480c4...9eb

[Betasuppe]

Best å kutte kontakten ja...

[AnonymBruker]

Takk for svar. Det er vanskelig å ta det valget, men eg er redd eg snart bør gjere det. Trudde aldri eg skulle bli ho som kutta kontakten med sin egen far. Han var jo min helt!

Takk for at du tok deg tid til å lese og svare. Eg hadde som mål å lage eit kort innlegg, men det klarte eg då ikkje Det kunne fort vore mykje lengre!

Har du erfaring med dette sjølv? Å kutte kontakten?

Anonymous poster hash: 480c4...9eb

[kakemonsteret]

Dette kan ikke være lett.

Det var en lang post om å kutte kontakten med foreldre her inne tidligere. Kanskje du finner den hvis du søker i forumet.

[AnonymBruker]

Takk, kakemonsteret! Eg prøvde først å google og lese alt eg kom over der. Men å søke på forumet har eg ikkje gjort.

Anonymous poster hash: 480c4...9eb

[AnonymBruker]

Dette høres veldig ut som faren til en av mine tidligere kjærester, selv om situasjonene og gradene av alvorlighet er ulike

.

Hun fant ut at å kutte kontakten var best. Ut av det du forteller virker det som om det er best for deg også.

Det er rart hvor sterk kontroll en far kan ha på et voksent menneske, nettopp gjennom å ha formet vedkommende og relasjonen fra barns ben av.

Anonymous poster hash: 70578...22a

[AnonymBruker]

Tusen takk for svar! Setter så stor pris på det!

Ja, i går vart eg så sint og skuffa. Og endå meir forbanna på at eg lot meg påvirke. Eg burde jo etter kvart ikkje bli overraska.

I dag har han ringt 7 (!) ganger og sendt to meldinger. "Eg er ikkje sint på deg. Trenger bare snakke med deg" Det er jo eg som er sur på han... Han har ingen grunn til å vere sur på meg, det var derfor eg vart så frustrert då han oppførte seg sånn som han gjorde i går. Eg har ikkje tatt telefonen i dag heller. Har ikkje svart på melding. Eg er redd han vrir det til at eg er urimelig og at eg bare misforstår. Det er jo aldri han som er problemet, trur han sjøl! :/

Anonymous poster hash: 480c4...9eb

[AnonymBruker]

Han høres noe narsissistisk ut.

Lagde han mye regler når du var mindre?

Anonymous poster hash: 70578...22a

[AnonymBruker]

TS her (ser eg er dårlig på å skrive det siden eg poster som anonym i dag)

Ja, han var streng. Men eg hadde så stor respekt for han at eg sjelden følte det var urimelige regler. Han må ha ting på sin måte. Og manipulerer eller truer for å få viljen sin. Eksempelvis sa han til mamma "Vi skal ha båt, ellers kan du bare flytte ut og ha det så godt". Eg har fått lignande fraser, men han trua meg med å ta fra meg tinga mine. Bare så han skal få viljen sin. Kunne eg ikkje kjøre lillebroren min ein dag, så fekk eg slengt i meg "Kva feiler det deg!?" og trusler om å ta frå meg det eine og det andre. Det eksisterer ikkje gode nok grunner til å ikkje gjere som han befaler. Sjølv om eg hadde kjørt broren min rundt heile veka. Og sjølv om det faktisk passa dårlig for meg akkurat då. Han gadd jo ikkje sjølv, så då var det min jobb.

Anonymous poster hash: 480c4...9eb

[AnonymBruker]

Det som er viktig er at du setter dine egne grenser her, som du er komfortabel med.

Vil du selv ikke ha kontakt nå, eller ikke svare han, så ikke svar.

Han respekterer ikke grensene dine, så da må du være konsekvent.

Du må selv velge når/om du vil ta opp igjen kontakten, ikke når han har mast nok.

Anonymous poster hash: 70578...22a

[AnonymBruker]

Takk! Det skal eg gjere. Eg veit ikkje kva eg skal seie til han. Eg er sint, men det går jo ikkje inn hos han uansett kva... Han får ikkje kreve så mykje av min energi og mitt sjølvbilete!

Eg håper bare han tar eit hint snart. Normale mennesker ringer ein gang eller to, og venter på å bli ringt opp igjen. Pappa ringer igjen og igjen. Sender melding. Tidlegare har han ringt til mamma også når ikkje eg tar telefonen. Han takler dårlig å bli ignorert. Han skjønner då tydeligvis at eg ignorerer han denne gangen og ikkje bare sov eller var opptatt på jobb. Trur heldigvis ikkje han har nummeret til min samboer. Hadde han hatt det, så hadde det vel blitt flittig brukt!

TS

Anonymous poster hash: 480c4...9eb

[AnonymBruker]

Jeg synes vel mest for din egen del at du bør forklare han hvorfor du ikke vil ha kontakt med han nå og for en stund framover.

Da har du gjort ditt. Hvordan han tar dette kan du ikke ta ansvar for så lenge du gjør det på en ordentlig måte.

Anonymous poster hash: 70578...22a

[AnonymBruker]

jeg kutta kontakten med min biologiske far å kunne ikke hatt det bedre i dag. endelig begynner jeg å få tilbake selvtilitten etter at han gang på gang slo den ned i søla å lot den ligge. aldri har noe godt kommet fra den mannen å jeg tror ikke jeg ville vært der jeg er i dag om jeg ikke hadde kuttet kontakten.

Anonymous poster hash: 0257e...590

[AnonymBruker]

No sendte eg følgende sms etter at han tidligare i dag skreiv

Pappa: "Ikke sur på deg. Men skulle gjerne ha snakket med deg"

Eg: "Eg forstår ikkje heilt kvifor du skulle ha grunn til å vere sur, men eg er skuffa og lei meg. Eg orker ikkje snakke med deg. Håper du skjønner kvifor"

Så får vi sjå korleis han takler det...

TS

Anonymous poster hash: 480c4...9eb

[AnonymBruker]

Jeg ville veid positivt og negativt opp mot hverandre. Tenkt rundt hvordan det vil påvirke familien, og din rolle i familien. Kan det være nok å bare begrense kontakten?

Hvordan vil julefeiringer se ut? Andre merkedager? Har du småsøsken som er så små at det å kutte kontakt med faren din igjen vil påvirke ditt forhold til dine småsøsken? Du må velge om du kan leve med faren din som person for den han er(med alle sine feil og mangler), eller om det blir for mye for deg og du har det bedre uten han i livet. Ingen andre enn deg kan svare på om du bør kutte kontakten.

Jeg valgte selv å begrense kontakten, og det funker faktisk fint. Så lenge man har den avstanden og man ikke ses så ofte og prates sjeldnere, så skaper dette færre vonde situasjoner. Og etter en tid ble faktisk forholdet bedre. Etter et forsøk på å øke kontakten, fant jeg ut at kontakten må begrenses igjen for det førte ikke noe godt med seg. Det er tungt og vondt til tider, problemet blir aldri borte. Men jeg er glad i denne forelderen min, og det er bedre for meg å ha personen i livet mitt på godt og vondt. Men jeg vil aldri ha en normal mor/far som alle andre, og det er et savn.

Anonymous poster hash: 846e8...7f4

[AnonymBruker]

Fekk svar tilbake om at nei, han skjønte ikkje kvifor eg var sur. Han meinte også at det var mamma som hadde manipulert meg til forskjellige meininger. Då vart eg forbanna! Mamma er så snill og omtenksom! Pappa er manipulatoren. Så eg sendte ei laaang melding der eg forklarte akkurat det eg følte og kvifor. La lite imellom, men var saklig og ikkje frekk. Han skulle no ta betalt for noko han hadde gitt meg for mange år siden. Eg skreiv til slutt at han bare får ta det tilbake, sjølv om det var fryktelig urettferdig. Fekk tilbake "behold ***** du"

No er han vel ganske så sur. Han har nok aldri blitt satt så grundig på plass før. Han sitter vel heime og klager på kor grusom mamma er som har manipulert meg til å mislike han.

Heldigvis er broren min over 18 og har bare nokre år igjen på studier. Han bur framleis heime, men har minst mulig med pappa å gjere. Han har også opplevd pappa på godt og vondt. Og gjerne meir vondt enn meg. Men eg trur pappa har kunne manipulere meg lettare siden eg var pappajente og såg sånn opp til han. Broren min har kanskje hatt litt meir sunn skepsis.

TS

Anonymous poster hash: 480c4...9eb

[AnonymBruker]

Har ikkje hørt meir i kveld. Spent på korleis ting blir framover. Trur eg må bare sjå det an. Eg hører nok ingenting frå han på ei stund.

Fryktelig vanskelig dette. Det er jo pappaen min sjølv om han ikkje alltid oppfører seg som ein pappa.

TS

Anonymous poster hash: 480c4...9eb

[AnonymBruker]

Snakker om sola.. Der kom det ei melding til frå pappa.

Etter å ha formulert ein lang melding og sendt til han der eg gjentatte ganger nevner at han aldri har sagt ordet unnskyld til meg for noko han har gjort og sagt... Eg skreiv også at det einaste han svarer når eg tar opp ting med han er "Hæ? Sa eg/gjorde eg det? Nei, det kan ikkje eg huske. No er vi ferdig med det". Så kjem denne meldinga som i bunn og grunn er etter samme oppskrift. Ingen unnskyldning. Bare "det var ikkje sånn meint. No er vi ferdige med det". Dette var faktisk det næraste eg nokon gong har vore ein unnskyldning frå han.

Hei
Eg har alltid villet ditt beste Aldri noko anna. Men nokre "feilskjær" har eg også. Håper vi kan legge dette bak oss. Eg synes det er trist med konflikt. Og det gagner ingen av oss å kjenne på bitterhet
Klem frå pappa

Er eg for streng? Eg synes ikkje det var godt nok. :/

TS

Anonymous poster hash: 480c4...9eb

[Blackbird]

Det er kun du som kan kjenne på hvordan og hvor mye hans atferd påvirker deg. Du kan begrense kontakten. Du kan også velge å kutte han ut. Personlig tror jeg du vil slite med å kutte han ut foreløpig fordi du tydelig er glad i han. Selv om han har gjort deg vondt opp gjennom så er vi nå en gang glade i foreldrene våre...

Kanskje det er en bedre løsning å begrense kontakten. Begynn med å ikke ringe så ofte og ikke ta tlf/svare på sms med en gang. Svar/ring tilbake NÅR/OM det passer DEG! Han ønsker kontakt med deg. Men pga manipulering og stadig styr skjønner jeg at det er vanskelig å forholde seg til han. Dette kan også avhjelpes ved at du begrenser kontakten. Du må innfinne deg med at han ikke er den pappen du gjerne skulle ønske. Men han er nok ikke OND selv om han kan ha en personlighetsforstyrrelse eller psykopatiske trekk. Han er nok glad i deg og ønsker deg vel (selv om han mangler selvinnsikt og empati for andre.)

Samtidig så er han vant til å ha et grep om deg og de andre i familien så han blir nok litt panisk og masete når dere gjør ting annerledes. Da mister han kontrollen.

Prøv å begrense kontakten litt gradvis og ikke lag så stort nummer ut av det. Bare lat som ingenting mens du sakte får kontroll over eget liv og deg selv (tar fra han makten til å bestemme over deg selv).

Dersom du ønsker å kutte kontakten så kan du gjøre det hardt og konsist en gang for alle med alt det bråk, drama og styr det medfører. Eller du kan fade han ut som beskrevet over helt til du har ingen/minimal kontakt. Lykke til!

[AnonymBruker]

Forsoning ønsker han ja, fram til neste episode.

Du skriver mye til han, og da er det alltid noe for han å ta tak i og "å diskutere".

Blackbird over har mange gode tanker.

Jeg ville tatt styringen over kommunikasjonen slik at du har kontakt på dine premisser alene.

Anonymous poster hash: 70578...22a