Mobbing ungdomsskulen

[Gjest Jente91]

På ungdomsskulen vart eg alvorleg mobba. Det byrja eigentleg dei siste åra på barneskulen, med kommentarar lite hyggelege kommentarar om musikksmaken min, hobbyen min, at eg er veldig kristen og mange andre ting. Samtidig byrja eg å verte sjuk(ein mystisk sjukdom som det tok 6 år å gje meg ein ME-diagnose. Først i oktober 2008 fekk eg diagnosen.).

Når eg byrja på ungdomsskulen så vart allt verre. Eg var veldig sjuk og hadde fråvær 6 av 12 månader i eit heilt skuleår. Eg var mobba meir og meir.. Sat ute for meg sjølv i friminuttene og vart sparka slått og spytta på. Eg hadde ingen vener i klassen, alle var i mot meg. Eg vart mobba fordi eg er høg, tynn, kristen, fordi eg var sjuk, og fordi eg torde vere meg sjølv, og fordi eg fekk "spesialbehandling" av lærarane fordi eg var sjuk, og ikkje klarde gjere allt det som klassen gjorde. Eg var fryst ut av klassen og heile skulen følte eg. Fekk slengt kommentarar i trynet kvar dag, og baksnakkingen var eit kapittel for seg sjølv. Eg vart sjukare og sjukare, og då vart jo "sjølvsagt" mobbinga verre. Folk byja å dikte opp kvifor eg var så mykje borte frå skulen og sånt, og kvifor eg plutseleg ein haust kom på skulen syltynn(fordi eg var så dårleg og fekk ikkje i meg mat). Ja, det gjekk masse rykter, og baksnakking, og eg var rett og slett redd for å gå på skulen.

Dette såg verken lærarane eller foreldra mine, og eg sa ingenting eg heller. Så ingen visste at eg vart mobba. Det var først for eit halvt år sidan eg sa det til nokon, foreldra mine. Dei fekk sjølvsagt sjokk, og det var ingen kjekk samtale eg og foreldra mine hadde den kvelden. Det gjekk eit heilt år på etter ungdomsskulen før eg klarde å fortelje dei om korleis eg EIGENTLEG hadde det på ungd.skulen.

Eg er no 17 år og går 2. året på vidaregåande og stortrivst i klassen min!!!! No går eg til psykolog både pga av mobbinga og sjukdommen. Fekk som sagt i oktober ME- diagnose, og var berre veka etter på på Lightning Prosses kurs, som hjalp meg opp av rullestolen eg har sittet i sidan juni 2008. No er eg på betringens veg, men eg er veldig deprimert og har angst, og eg fortsatt veldig sjuk. Eg føler eg berre vert meir og meir deprimert, og er er litt på det "eg orkar ikkje meir og vil berre gje opp alt"- stadiet. Eg veit ikkje heilt kva eg skal gjere.. Eg føler meg som eit lite sandkorn, redd for å blåse bort og ikkje finne vegen heim igjen.

[DingDong]

Utrolig trist historie du beretter for oss her. det viktigste av alt i den velger jeg å sitere her;

Eg er no 17 år og går 2. året på vidaregåande og stortrivst i klassen min!!!!

Skal ikke prøve å leke at jeg forstår hva du har vært igjennom og fortsatt gjennomgår. Selv har jeg funnet ut at å fokusere på de positive tingene funker bra. Vanskelig å holde seg positiv hele tiden da, på en måte tror jeg at menneskers "standardinnstilling" heller til å være negativ.

Det kreves liksom ingen krefter for å være negativ, men for å holde seg positiv, så må man gjerne ta seg selv i nakken.

Merkelige greier det der.

Endret 4. januar 2009 av DingDong

[Gjest Gjest_Mar_*]

Du har så mye forran deg nå fremover. Du virker som en klok jente, så det tror jeg virkelig!

Bare dette med å leve med en sykdom, uten diagnose så lenge, er hardt nok i seg selv. Du kan endelig sette et navn på det!

Ønsker deg alt godt videre

[Gjest Jente91]

Ja, dei negative tankene er der heile tide- ein må leite etter dei positive.

Ja, no har ein diagnose, så viss folk spør kva som feilar meg så kan eg i det minste setje namn på det, og ikkje stå der o føle meg dum og ikkje verte trudd på.

[Malteaser]

Hei

Jeg kjenner meg igjen i noen av problemene du har hatt, men må si at mine ikke er i nærheten av dine. Det du har vært i gjennom er forferdelig og jeg føler med deg!

Jeg er nå selv 17år og livet blir bedre hele tida Du må bare ta en dag av gangen, er mitt beste råd! Det er også lurt at du hele tida snakker med foreldrene dine, for de er noen gode støttespillere. Tro meg

Jeg det kommer til å ordne seg til slutt!

[Gjest kattii]

På ungdomsskulen vart eg alvorleg mobba. Det byrja eigentleg dei siste åra på barneskulen, med kommentarar lite hyggelege kommentarar om musikksmaken min, hobbyen min, at eg er veldig kristen og mange andre ting. Samtidig byrja eg å verte sjuk(ein mystisk sjukdom som det tok 6 år å gje meg ein ME-diagnose. Først i oktober 2008 fekk eg diagnosen.).

Når eg byrja på ungdomsskulen så vart allt verre. Eg var veldig sjuk og hadde fråvær 6 av 12 månader i eit heilt skuleår. Eg var mobba meir og meir.. Sat ute for meg sjølv i friminuttene og vart sparka slått og spytta på. Eg hadde ingen vener i klassen, alle var i mot meg. Eg vart mobba fordi eg er høg, tynn, kristen, fordi eg var sjuk, og fordi eg torde vere meg sjølv, og fordi eg fekk "spesialbehandling" av lærarane fordi eg var sjuk, og ikkje klarde gjere allt det som klassen gjorde. Eg var fryst ut av klassen og heile skulen følte eg. Fekk slengt kommentarar i trynet kvar dag, og baksnakkingen var eit kapittel for seg sjølv. Eg vart sjukare og sjukare, og då vart jo "sjølvsagt" mobbinga verre. Folk byja å dikte opp kvifor eg var så mykje borte frå skulen og sånt, og kvifor eg plutseleg ein haust kom på skulen syltynn(fordi eg var så dårleg og fekk ikkje i meg mat). Ja, det gjekk masse rykter, og baksnakking, og eg var rett og slett redd for å gå på skulen.

Dette såg verken lærarane eller foreldra mine, og eg sa ingenting eg heller. Så ingen visste at eg vart mobba. Det var først for eit halvt år sidan eg sa det til nokon, foreldra mine. Dei fekk sjølvsagt sjokk, og det var ingen kjekk samtale eg og foreldra mine hadde den kvelden. Det gjekk eit heilt år på etter ungdomsskulen før eg klarde å fortelje dei om korleis eg EIGENTLEG hadde det på ungd.skulen.

Eg er no 17 år og går 2. året på vidaregåande og stortrivst i klassen min!!!! No går eg til psykolog både pga av mobbinga og sjukdommen. Fekk som sagt i oktober ME- diagnose, og var berre veka etter på på Lightning Prosses kurs, som hjalp meg opp av rullestolen eg har sittet i sidan juni 2008. No er eg på betringens veg, men eg er veldig deprimert og har angst, og eg fortsatt veldig sjuk. Eg føler eg berre vert meir og meir deprimert, og er er litt på det "eg orkar ikkje meir og vil berre gje opp alt"- stadiet. Eg veit ikkje heilt kva eg skal gjere.. Eg føler meg som eit lite sandkorn, redd for å blåse bort og ikkje finne vegen heim igjen.

Vet ikke helt hva jeg skal si, annet at det er utrolig teit det med mobbing og spesielt at de mobber deg pga sykdommen og ikke prøver ¨forstå hvor vansklig det er å ha ME.. Har det jo ikke selv, men prøver å finne ut av hva jeg har, er utslitt veldig mye og jeg har visst noe som skjer med søvnen min når jeg sover, men pg dette har jeg fått masse fravær.

Måtte gå 1 omigjen på grunn av dette, ellers kunne jeg gått i 2 nå. Fordi ingen diagnose er blitt stilt enda.. Men uansett så vet jeg hvor vansklig det er når folk mistenker deg for å være lat, at du skulker skolen osv, når det egentlig ikke har noe med det å gjøre (vet ikke om du har følt det sånn før da men)..

Det jeg egentlig ville si er at du har jo og har hatt det langt værre enn meg, og ME har langt mer alvorlig enn det jeg har, og jeg synes det er helt sinnsykit bra av deg at du går på skole osv nå.. Jeg klarer det ikke en gang og jeg føler det langt fra så ille som du føler det.. Du er nok en veldig sterk person innvendig, det skal du ha for.

Lykke til videre

[Gjest Jente91]

Takk.

Eg må ta vidaregåande over 5 år i staden for 3. Og eg forstår godt kva du meiner med at folk trur du er lat osv. Eg har òg store søvnproblem som ikkje gjer ting lettare. Ikkje kjekt å høyre at du òg har det vanskeleg, men me må no tilslutt kome oss igjennom dette her!

[Gjest Gjest_Jaya_*]

Hei gode gode deg!

Hør på dette a, jeg ble mobbet, fysisk og psykisk på ungdomsskolen, fikk spisefortyrrelser og ME. Tok videregående på 5 år ikke 3.. Vært på Lightening Process.. Er kristen..

Er vi like eller hva !!

Grunnene til mobbingen min var at jeg ble voldtatt og dermed en utsatt freak. Mennesker kan være alldeles fryktelige i sin oppførsel altså..

Det er ikke rart eller unormalt at du føler det går tungt. Jeg har mange ganger revurdert utsagnet "det som ikke dreper deg gjør deg sterkere". Jeg tror man bli sterkere, men noen sider blir svakere også, noe som ofte blir oversett av omverdenen.. Vi har jo sår og arr som er usynlige, men det betyr ikke at de ikke er der!

Mine råd er:

1. ALT blir lettere etter videregående er ferdig! Skole, kantine, fester, "hva-skjedde-i-helga mandagene", alt dette minner deg daglig om ung.skole og hostorien din og du får liksom ikke fri fra minnene. Men etter videregående er ferdig er det en helt anderledes og større verden, som ikke "styres" av ungdomskulturen. Så hold ut og en bedre verden venter der fremme.

2. Tenk på hva du kan bli, med din erfaring og styrke. I det små kan du kanskje begynne å ta noen ekstravakter på et barnehjem i kommunen din(sjekk med kommunens barnevern), du kan bli involvert i menigheten din, miljøet i student/voksen ungd. menigheter er veldig bra og full av tjeneste-muligheter(tur til uland, bygge skoler, besøke syke, folk i fengsel ol.)

Kanskje kan du være med i en antimobbekampanje..

3. Har du hørt om Hald Internasjonale Senter? Venner av meg har hatt vanvittig flotte år der. Du er på skolen noen måneder, lærer språk, kultur og omsorg, så reiser du ut i verden å gjør en forskjell. Redd for at ME skal hindre deg? Bare prøv, det skader aldri å prøve:) Eller ikke "prøv", men "gjør det" som LP-læreren sier:) Se http://www.hald.no/

Selv tok jeg et år på bibelskole hvor jeg tok musikk grunnfag. Det var godt og harmonisk og gøy og en slapp fokuset på seg selv for ett år! Pluss fikk venner for livet:)

4. Jeg er sikker på at du er sterk(det synes på det du har skrevet), du vil være en super venninne og medmenneske for andre. Men det kan hende det tar en god stund før du er der. Det er vanskelig å være tålmodig. Og det kan nok ta tid, men det er også veien du må gå. (Fotsporene i sanden historien vil jeg minne deg på..) Men DU er SÅ på riktigvei til frisk, at jeg vil rose deg masse masse masse!!!!

Tenker på deg og sender deg klemmer nå og fremover.

Klem og klaps!

[Gjest Gjest_Jaya_*]

Meg igjen.. Hihi. Jeg vil bare gi deg en sang. Den heter live for the day og den er bra for meg når jeg depper og alt er tungt. Setter på denna og klarer å riste av meg tankene.

Den er så fin.Du finner den på http://profile.myspace.com/index.cfm?fusea...iendID=64553150

og sjekk

http://www.youtube.com/watch?v=1SmQ3kCCvto

trøst i at du ikke er alene og også en mulighet for å få hjelp på en av disse stedene.

[Gjest Jente91]

Tusen takk du!!

Hjalp veldig det du skreiv! Var godt at nokon kjendte seg litt igjen i meg, for eg føler meg så åleine.

Eg har mål om å verte musiker, og gler meg til eg er ferdig med vidaregåande så eg kan reise til utlandet å studere.

Men dagane er så vanskelege, og er synast det er så tungt å koma meg igjennom dagane. Eg vil liksom berre ikkje meira.. men eg jobbar med å halde hovudet over vatn, og eg går til psykolog kvar veke(skal i morgon). Eg vil berre verte frisk, og tenke positive tankar, og leve eit normalt liv. Med mykje mykje hjelp så trur eg det skal gå!

Fantastisk video det var, sat og grein når eg såg han. Fantastisk tiltak dei gjer!!

Men tusen takk for alt du skreiv :-)