Synes du det var rett av Bondevik å refse O.J ??

[Gjest Lottemor]

nei vet dere hva...O.J er en fantastisk komiker,syntes humoren er hel knas...

Så er det på kanten,men det går ikke over bord.....og alle vet at det er bare ironi og morrsomheter, kan vel ikke ta det som O.J sier alvorlig og det er ikke meningen heller.....

Bondevik er en politiker og offentlig person det er noe han har valgt å bli selv,var ingen som tvingte han i statminister stolen var det vel (hvem vet kansje kjærringen sto med kjevlen og tvingte han til å bli stataminister)

Alle har no lest se og hør og vi lever oss inn i allt som står der om kjennte og offentlige mennesker,er ingen debatt om hvorvidt det er på kanten,meste parten der er jo også oppspinn av en hel hau med jonulister som gjør jobben sin.....

Nei la no O.J gjøre jobben sin ...han gjør jo den så bra , jeg holder no på å le meg skvett i hel av hans tre minutter og gleder meg til Torsdag

Lottemor med god sund humor

[Kosejente]

Gjest sa:

Det er klart at humor og ironi bør ha en yttre grense å rette seg etter. Å angripe andres personlige tragedier bør være en slik grense. Tenker da på Oppsahls "slankekur". For ham var det en personlig tragedie å miste benet og med mindre han selv en dag begynner å spøke med dette så syns jeg man bør holde seg unna dette emnet.

Helt enig, å harselere med menneskers personlige tragedier er å krysse grensen.....men kan ikke se noe verre i Oppsahls tragedie enn i Bondeviks psykiske "knekk"......

[TheMan]

Lottemor:

nei vet dere hva...O.J er en fantastisk komiker,syntes humoren er hel knas...  

Så enig så enig

[Crazee]

Litt generelle tankar her:

Kan humor gå over grensa? Javisst, det er det vel ikkje tvil om etter alle reaksjonane som har kome?

Er det automatisk ironi om ein seier det motsette av det ein meinar? Nei, det er det ikkje. Det skal meir til - og det er bl.a. derfor det er (nesten?) umuleg å få til suksessfull ironi skriftleg; det skal så himla mykje til for at det skal bli oppfatta slik. At drittsekk-humoren til OJ er meint å vera ironisk tvilar eg ikkje på - om han lukkast kvar gong ser det ut til å vera større grunn til å tvila på. Fleire som sjølve aktivt brukar ironi som verkemiddel har jo òg sagt at dei ikkje synest det er ironi OJ held på med.

Kan forsøk på humor vera totalt mislukka? Det er det vel heller ikkje noko tvil om. Diverse kommentarar om t.d. platthetane til ein viss Giertsen renn meg i hu, i tillegg til stormen rundt OJ... Men me ser jo òg at nokre ler av det andre ikkje ser humoren i i det heile, så lett skal det ikkje vera heller - men litt tanke på kva ein driv gjøn med og på kva måte det vert gjort krevest. (Sidan resultatet ikkje er garantert suksess...)

Reagerte Bondevik først når det var han sjølv det gjekk ut over? Er ikkje så sikker på det, synest å ha lest at han ikkje har vore så begeistra for tidlegare innlegg òg eg - men så er det jo det at alt er ikkje like interessant for pressa å ta opp, heller. Kanskje fleire journalistar reagerte så mykje sjølve at dei væra oppslag og salgstal her, og derfor absolutt ville ha Bondevik i tale? (Synest faktisk å ha lest/høyrt at han fekk monologen referert og spurt om reaksjonen - og at han ikkje hadde sett akkurat det programmet sjølv. Men eg kan ta feil.) Og elles - er Bondevik ein sytepave? Kva med alle dei andre som har reagert då?

Elles har eg lest at fleire fryktar at dei positive verknadane ved at Bondevik stod fram med problema sine - det var ikkje farleg å innrømme at ein har psykiske problem - no kan vera nullstilt; at ein igjen byrjar å frykte at ein kan bli mobba for det. Eller "gjort narr av" på ein "ironisk" måte. Det er jo lov no, når OJ har gjort det...

Ser forresten at OJ vil vurdere sitt forhold til TV2 sidan dei valde å ikkje sente programmet i reprise. Lurar på om han har vurdert monologen sin i ettertid eg? Det bør han ha gjort, synest eg. Ikkje nødvendigvis for å koma til den konklusjonen at han gjorde noko gale, men kort og godt tenka gjennom årsakene til reaksjonane som har kome, slik at han kan læra av feila sine. (For heilt vellukka var det jo ikkje. Trur me må innrømma det, om ein hadde sansen for monologen eller ikkje.)

Det var jo forresten ein tilsvarande situasjon som vart diskutert her på Kvinneguiden for ikkje så alt for lenge sidan. Den gongen var det Giertsen som prøvde seg med litt "humor" som gjekk ut over ei handicappa kvinne. Ingen lo i salen (så vidt eg hugsar.) Ingen her i forumet meinte kvinna var ein sytepave (sjølv om ho gjekk til avisa) og eg trur faktisk ingen her skreiv dei syntest ho burde tåla så pass heller - sjølv om kommentaren til Giertsen på langt nær var så over grensa som OJ sin monolog. Kva kjem forskjellane i desse reaksjonane av? Humoristen, kven humoren gjekk ut over, eller noko anna? (Giertsen angra heller ikkje - såg ikkje at han hadde sagt noko gale...)

Vel - det var no litt tilfeldige tankar som svevar rundt etter å ha lest litt her.